Gmina Łodygowice
Historia Łodygowic
Do końca XIII w. Łodygowice i Pietrzykowice były wsiami książęcymi, następnie przeszły w posiadanie zakonu cystersów. Założyciem Łodygowic był sołtys Ludwik o nazwisku Lisko. O dochody i podatki książęce ze wsi Łodygowice, Pietrzykowice i Wilkowice powstał zatarg między cystersami a księciem oświęcimskim Janem Scholastykiem w wyniku czego doszło do najazdu księcia na te ziemie. Efektem tego było złupienie i zabranie kmieciom nawet ziemiopłodów. W 1474 roku Opat Piotr III sprzedał prawdopodobnie wsie: Łodygowice, Pietrzykowice i Wilkowice Piotrowi Komorowskiemu, ale Mikołaj IV wytoczył o nie proces wnukowi Piotra Komorowskiego. Spór ten oparł się o króla polskiego Zygmunta I, który uznał w 1518 roku Komorowskiego za prawego ich właściciela. O średniowiecznym pochodzeniu Łodygowic, Pietrzykowic i Wilkowic świadczy również podział ziem na role, których ogólny zarys zachował się na mapach.
Najbogatszymi mieszkańcami wsi byli kmiecie posiadającymi początkowo po całej roli. Kolejną warstwę stanowili zagrodnicy -właściciele od 1 do 3 morgów gruntu.
Uprawa roli w Łodygowicach i Pietrzykowicach nie wymagała karczowania, ponieważ teren ich stanowił wspólnie z Rybarzowicami i Buczkowicami rozległą dolinę pokrytą kępami drzew. Obfitość łąk, doskonałej wody i lasów stwarzały idealne warunki dla życia dzikich zwierząt.
W 1618 roku Mikołaj Komorowski sprzedał Łodygowice wraz z wioskami (10 wsi) swemu dworzaninowi Krzysztofowi Rarowskiemu. Kolejnym dziedzicem Łodygowic był książe Jerzy Zbaraski, który zamienił się z Rarowskim dobrami na Wołyniu. Książe Jerzy Zbaraski, kasztelan krakowski, w 1629 roku rozpoczął w Łodygowicach budowę dworu murowanego, zwanego do dziś zamkiem, który przetrwał do dzisiajszych czasów. Wszystkie dobra po śmierci Zbarskiego w 1631 roku przeszły na Janusza Wiśniowskiego. Następnym właścicielem Łodygowic staje się Stanisław Warszycki, który otrzymuje je jako wiano żony Heleny - córki Konstantego Wiśniowsiego, wojewody. Warszycki zakończył budowę zamku w Łodygowicach - rozpoczętą przez Jerzego Zbaraskiego - a w 1673 roku otoczył go murem, fosami i wałami tak, że tworzył on silne pogranicze. Stanisław Warszycki zmarł w roku 1681 w Pilicy licząc ponad 80 lat życia i pochowany został w kaplicy św. Marii Panny na Jasnej Górze. Zbudowanie kościoła w Łodygowicach mylnie przypisuje się Stanisławowi Warszyckiemu. Jednakże - jak wynika z księgi beneficjów parafialnych diecezji krakowskiej - kościół parafialny w Łodygowicach istniał już za czasów Piotra Komorowskiego, zmarłego w roku 1476. Kościół w Łodygowicach, zbudowany został prawdopodobnie przez opata cystersów Wilka, na obecne miejsce został przeniesiony z najbliższej okolicy dworu w Łodygowicach. Prawdopodobnie stał on. tuż za okopami dworu w Łodygowicach od strony południowej i stanowił kościółek przyklasztorny cystersów; Przeniesienie tegoż kościółka na obecne miejsce nastąpiło na skutek zabiegów drugiego z rzędu proboszcza Stanisława Kaszkowica a nastąpiło to w roku 1631 do 1634. Kościół w Łodygowicach należy do największych w Beskidach kościołów drewnianych i zalicza go do kościołów grupy śląsko-zachodnio-małopolskich . Jego soboty, czyli ganki, zostały już w nowszych czasach oszalowane i przekłute półkolistymi otworami. Drewniana ambona w stylu rokoko pochodzi z końca XVII wieku, 130 łokcipnowych schodów, wiodących do kościoła po skarpie pochodzącej z nowszych czasów, wykonał w roku 1845 Antoni Kanik. Stare ławki kościelne pochodziły prawdopodobnie z roku 1844, a wykonał je cieśla Kazimierz Kanik.

c.d.n.